Maandagavond 13 november 1995, Rotown, Rotterdam. Noemde men die serie op de maandagavonden in Rotown indertijd nou Blue Mondays, of iets dergelijks? Zou kunnen. Die avond was het wellicht meer zoiets als: "Singer-songwriters In The Round", want op het podium vier verhalenvertellers die om-en-om hun ding deden. Vince Bell; Iain Matthews; Eric Taylor en David Olney. En dat was, zo leert de herinnering, een zeer genoeglijke avond.
Bij Olney was de eerste gedachte: "Een singer-songwriter? Eerder een boekhouder of kantoorklerk". Een misvatting, want na een paar beurten werd al snel duidelijk dat deze Olney wel degelijk een songsmid van hoog niveau moest zijn. Dat hadden zijn albums uit z'n beginperiode -denk aan Deeper Well (1989); Roses (1991) en High, Wide and Lonesome (1995), om er een aantal te noemen- overigens al bewezen. Ook de quote van Townes van Zandt mag nog wel een keer aangehaald worden; Townes zei namelijk ooit toen men hem naar zijn favoriete songwriters vroeg: "Mozart, Lightnin' Hopkins, Bob Dylan én Dave Olney". Juist, David Olney. Geboren 23 maart 1948 en in het harnas gestorven op 18 januari 2020, slechts 71 jaar.
Tijdens een festival in Santa Rosa Beach, Florida stierf Olney tijdens zijn optreden (In The Round, met collega's Amy Rigby en Scott Miller naast zich) gezeten op een kruk op de plek waar hij zich al jaren thuis voelde, zich manifesteerde: het podium. Tijdens zijn derde song stopte hij plots, excuseerde zich... en sloot zijn ogen, zo liet Rigby kort daarna via Facebook weten.
Olney liet een schat aan prachtige songs na; songs die over de jaren heen niet alleen door hemzelf, maar eveneens door anderen -zoals: Linda Ronstadt; Steve Earle; Johnny Cash; Emmylou Harris; Steve Young; Slaid Cleaves e.v.a.- werden vertolkt.
Eind oktober -de 29ste- verschijnt er op initiatief van zijn vriend Gwil Owen een meer dan terecht eerbetoon aan Olney: Can't Steal My Fire: The Songs of David Olney. Op dit zeventien tracks tellende album vertolkingen van onder anderen Deeper Well door Lucinda Williams; Sister Angelina door Steve Earle; If My Eyes Were Blind door The Steeldrivers; 1917 door Mary Gauthier en Always The Stranger door R.B. Morris. Met Gwil Owen als executive producer is deze tribute een mooi en waardevol album geworden. En voor de muziekliefhebbers die de muziek van Olney nog niet kennen -hetgeen welhaast onmogelijk is, want vanaf begin deze eeuw tot aan 2020 toerde Olney vrij frequent door ons land- is een aanschaf van dit fraaie album dan ook eigenlijk een must. Ook een selectieve aanschaf uit Olney's oeuvre -meer dan dertig (!) albums incluis live- registraties & e.p.'s- strekt overigens tot aanbeveling.
David Olney was namelijk, zoals Townes van Zandt eertijds al beweerde, inderdaad een singer-songwriter van de buitencategorie.
Can’t Steal My Fire verschijnt op New West Records en zal verkrijgbaar zijn bij de ‘betere’ platenzaken (Velvet, Rotterdam; Sounds, Delft) en via o.a. Lucky Dice Mailorder https://ldmbookings.nl/ldmstore/
Leo Kattestaart